15 punkt porządku dziennego:

Informacja dla Sejmu i Senatu Rzeczypospolitej Polskiej o udziale Rzeczypospolitej Polskiej w pracach Unii Europejskiej w okresie lipiec-grudzień 2012 r. (podczas prezydencji cypryjskiej) (druk nr 1159) wraz ze stanowiskiem Komisji do Spraw Unii Europejskiej (druk nr 1208).

Poseł Adam Kępiński:

    Pani Marszałek! Panie Ministrze! Wysoka Izbo! Mam zaszczyt zaprezentować stanowisko Sojuszu Lewicy Demokratycznej wobec informacji o działaniach Polski w Unii Europejskiej w drugiej połowie 2012 r. podczas prezydencji cypryjskiej.

    Ministerstwo Spraw Zagranicznych już po raz 18. przedstawiło informację dotyczącą udziału w pracach Unii Europejskiej w trakcie kolejnej prezydencji. Informacja została przyjęta przez Komitet do Spraw Europejskich w dniu 14 lutego, dokonuje bilansu udziału Polski w trakcie prezydencji cypryjskiej, wskazując na najważniejsze aspekty, i stara się podsumować wszystkie istotne kwestie.

    Cypr był ostatnim państwem w trio Polska - Dania - Cypr. Od razu zaznaczę, że o Cyprze jest bardzo głośno, ale okres prezydencji nie był jeszcze nacechowany obecnymi napięciami w tym kraju. Cypr jest państwem szczególnym, głównie z uwagi na swoją wielkość, to znaczy, że cała administracja Cypru jest mniej liczna niż korpus prezydencji dużego państwa członkowskiego, takiego jak Polska. Siłą rzeczy powodowało to, że prezydencja cypryjska w dużym stopniu musiała opierać swoje działania na Sekretariacie Generalnym Rady Europejskiej, ale jest to specyfika każdego mniejszego państwa członkowskiego. Cypr jest także państwem, które nie uczestniczy w strefie Schengen, które wstąpiło do Unii razem z Polską, ale jest członkiem strefy euro.

    Główna agenda Unii Europejskiej za prezydencji cypryjskiej zdominowana była przez dwa tematy: negocjacje wieloletnich ram finansowych 2014-2020 oraz prace przewodniczącego Rady Europejskiej Hermana Van Rompuya nad pogłębieniem Unii Gospodarczej i Walutowej. Prezydencja cypryjska z dużą intensywnością kontynuowała działania podejmowane przez całe nasze trio. Do kluczowych kwestii programu całego trio należy zaliczyć przede wszystkim przeciwdziałanie skutkom kryzysu gospodarczo-finansowego, a także negocjacje przyszłych inicjatyw związanych z wieloletnimi ramami finansowymi. Szczególny nacisk, co jest oczywiste, został położony także na działania mające na celu wspieranie wzrostu gospodarczego, zmniejszanie bezrobocia oraz reformy systemu finansowego. Prezydencja cypryjska przyjęła założenie zapoczątkowane jeszcze przez prezydencję polską, tzn. traktowania rynku wewnętrznego jako instrumentu, który ma zapewnić wzrost gospodarczy, generujący miejsca pracy w gospodarce unijnej.

    W zakresie negocjacji wieloletnich ram finansowych przypominam, że Polska popierała podejście, zgodnie z którym polityka spójności nie powinna obejmować wszystkich regionów Unii, ale powinna koncentrować środki na regionach najsłabiej rozwiniętych. Natomiast zdecydowanie sprzeciwialiśmy się ograniczaniu budżetu polityki spójności do krajów najbiedniejszych. Wskażę tu na działania Polski w ramach grupy przyjaciół spójności, de facto kierowanej przez Polskę. Polska jest liderem grupy polityki spójności. Myślę, że konsolidacja interesów grupy państw, dla których polityka spójności jest bardzo ważnym narzędziem wzrostu gospodarczego i nadrabiania poziomu życia obywateli, sprawdziła się. Zabiegi ministerstwa realizującego to przedsięwzięcie, oznaczające tak naprawdę zbiorowy lobbing na rzecz polityki spójności, opłacały się. Pomimo obiektywnych różnic pomiędzy państwami wchodzącymi w skład grupy przyjaciół polityki spójności utrzymano jednolitą strategię negocjacyjną.

    W trakcie prezydencji cypryjskiej została przedstawiona propozycja poprzedzająca szczyt Rady, na którym przyjęto wieloletnie ramy finansowe, która była dla nas niekorzystna. Udało się odwrócić ową kwestię przy wsparciu przede wszystkim innych państw, takich jak Polska, które są członkami grupy polityki spójności, żeby maksymalnie ograniczyć cięcia w polityce spójności i nie dopuścić do rozbicia solidarności grupy.

    W drugim półroczu ubiegłego roku Polska aktywnie uczestniczyła w pracach nad sfinalizowaniem negocjacji w sprawie pakietu legislacyjnego dla polityki spójności. Na posiedzeniach Rady do Spraw Ogólnych w dniach 16 października oraz 20 listopada udało się osiągnąć kompromis oraz częściowe porozumienie ogólne w sprawie łącznie 9 bloków negocjacyjnych, takich jak: zarządzanie, kontrola, pomoc techniczna, informacja i promocja, instrumenty terytorialne, kwestie finansowe spoza wieloletnich ram finansowych, zalecenia Rady dla poszczególnych państw członkowskich, zarządzanie finansowe i wspólne ramy strategiczne.

    Polska kontynuowała silne poparcie dla Partnerstwa Wschodniego jako głównego priorytetu zewnętrznej polityki sąsiedztwa. Głównym wydarzeniem w tym okresie było spotkanie ministrów spraw zagranicznych krajów Unii Europejskiej i Partnerstwa Wschodniego w dniu 23 lipca, podczas którego została przyjęta mapa drogowa Partnerstwa Wschodniego, która określa cele, instrumenty i działania w ramach partnerstwa, które powinny ułatwić osiągnięcie dalszych postępów w implementacji do trzeciego szczytu Partnerstwa Wschodniego, który odbędzie się w Wilnie w listopadzie bieżącego roku, w trakcie prezydencji litewskiej. Polska odgrywa najważniejszą rolę w staraniach Ukrainy o przyszłą integrację z Unią Europejską i oczywiste jest to, że podpisanie umowy stowarzyszeniowej z Ukrainą byłoby zwieńczeniem wielkich wysiłków na rzecz wytyczenia stabilnej ścieżki pełnego członkostwa Ukrainy w Unii.

    Polska kontynuowała działania dyplomatyczne, które doprowadziły do rejestracji i de facto też powstania Europejskiego Funduszu na rzecz Demokracji. EED będzie funkcjonować niezależnie od struktur unijnych, chociaż w jego składzie będą zasiadać przedstawiciele rządów państw członkowskich i instytucji europejskich. Wiemy, że dyrektorem wykonawczym został Polak, pan minister Jerzy Pomianowski.

    W zakresie zarządzania gospodarczego Polska aktywnie brała udział w dyskusji nad tzw. dwupakiem. W skład dwupaku wchodzą dwa projekty rozporządzeń. Pierwszy z nich dotyczy wspólnych przepisów o monitorowaniu i ocenie wstępnych planów budżetowych, natomiast drugi - wzmocnienia nadzoru gospodarczego i budżetowego nad państwami członkowskimi strefy euro dotkniętymi lub zagrożonymi poważnymi trudnościami w odniesieniu do ich stabilności finansowej. Te dwa rozporządzenia uzupełniają tzw. sześciopak przyjęty w trakcie polskiej prezydencji.

    Kolejnym ważnym dla Polski tematem była unia bankowa. Dyskusja na ten temat wynikała ze zobowiązań nałożonych przez Eurogrupę podczas szczytu państw strefy euro 29 czerwca. Komisja Europejska we wrześniu ubiegłego roku przedstawiła propozycje legislacyjne dotyczące jednolitego nadzoru bankowego. Ma on objąć przede wszystkim państwa strefy euro. Natomiast w grudniu udało się ustalić, także przy poparciu ze strony Polski, ogólne podejście w sprawie jednolitego mechanizmu nadzoru, które stanowi mandat do negocjacji z Parlamentem Europejskim.

    Dla Polski szczególnie ważne były prace prezydencji cypryjskiej w odniesieniu do projektu nowelizacji dyrektywy o delegowaniu pracowników w ramach świadczenia usług. Polska jest państwem, które korzysta ze swobody świadczenia usług w zakresie delegowania pracowników. Zgodnie z naszą opinią projekt dyrektywy przedłożony przez Komisję wykracza poza zakres koniecznych do osiągnięcia przez Komisję celów, tzn. zrównania, wyważenia interesu swobody przepływu pracowników z koniecznością zapewnienia jednolitej ochrony socjalnej w ramach jednego państwa. W tym zakresie liczymy także na wsparcie parlamentu. Polska toczy w Radzie negocjacje na ten temat, żeby zapisy nowelizacji były dla nas jak najkorzystniejsze.

    Temu zagadnieniu warto przyjrzeć się szczególnie, ponieważ dyrektywa, nad którą toczą się prace, ma istotny wpływ na polski rynek pracy. Założenie, że pracownik migrujący za pracą w ramach Unii Europejskiej powinien otrzymywać wynagrodzenie zwyczajowo przyjęte na tym stanowisku w danym kraju bądź średnie, jest bardzo ryzykowne. Fundamentem Unii jest swoboda przemieszczania się ludzi, towarów i usług, a próba regulacji tych kwestii może spowodować wyraźne zahamowanie rozwoju. Wyrównywanie różnic w poziomie życia różnych regionów Unii powinno być dobrem wspólnym wszystkich państw.

    Myślę, że trio: Polska, Dania i Cypr, w niełatwym czasie dla Unii sprostało oczekiwaniom administracji Unii w zakresie obowiązków traktatowych.

    Klub Poselski Sojusz Lewicy Demokratycznej będzie wnosił o przyjęcie informacji zgodnie z propozycją zawartą w druku nr 1208. Dziękuję za uwagę. (Oklaski)